— „A, žyŭ ja u dzieda i ù baby, dy prawiniŭsia, dyk mianie dzied zanios u les i kinuŭ.“
— „Dawaj s taboj paženimsia, kocie!“
I pažanilisia lisica s katom. Zawieła lisica kata u swaju chatku, i stali jany žyć tam.
Raz biažyć pa lesi miadźwiedź — treś-łom! treś-łom! treś-łom. Wybiehła lisička s chatki i pytaje: „A chto u maim lasku traščyć?! U majho dziadzišča chwost s pamiališča, jak wylezie s chaty, dyk i śled twoj zmiacie!“
Spužaùsia miadźwiedź i ùciok.
Pahadzia biažyć lesam woùk — treś-łom! treś-łom! treś-łom! Wybiehła lisička s chatki i pytaje: „A chto u maim lasku traščyć?! U majho dziadzišča chwost s pamiališča, jak wylezie s chaty, to j śled twoj zamiacie!“
Spužaùsia woŭk i ùciok.
Biažyć pa lesi kaban: treś-łom! treś-łom! treś-łom! Wybiehła lisička s chaty: „Chto ù maim lasku traščyć?! U majho dziadzišča chwost s pamiališča, jak wylezie s chaty, to j śled twoj zmiacie!“
Spužausia kaban i ŭciok.
Biažyć pa lesi zajac: skok-łop, skok, łop, skok-łop! Wybiehła lisička s swajej chaty: „A chto ù maim lasku traščyć?! U majho dziadzišča chwost s pamiališča, jak wyskočyć s chaty, to i śled twoj zmiacie!“
Spužaùsia zajac i pabieh.
Sabralisia jany ŭsie razam: miadźwiedź, woŭk, kaban i zajac; sabralisia i hawóruć: „Jak nam jaje muža pabačyć? Dawajcie, zbiarom abied! Ty, miadźwiedź, idzi pa miod, a ty, woŭk, idzi pa miasa, a ty, kaban, idzi pa sała, a ty, zajac, idzi pa chleb!“
Pašli jany zbirać abied: miadźwiedź prynios kałodu miodu, woŭk — miasa, kaban — sała, a zajac — chleba. Prynieśli ŭsio. Stali abied waryć. Zwaryli abied. — Nu, kamu-ž iści pa ich? Idzi ty, miadźwiedź!
— „Nie, ja lemiechawat!“
