„Niacháj wučacca ŭ Pólšy zakonu at Šwába[1].
„Sudzicca ab lisiónka, zwać dziesiácka drába,
„Kab hnaŭ u čaść sabáku, što ŭ čužyje háji
„Zabróŭ; — na Lićwié druhí saŭsím abyčáji;
„Zdawol źwiaryný májem dla siabié, susiédztwa,
„Nia pójdziem k Asésaru wiaści ab to slédztwa,
„I chléba májem hódzia, — sabáki nia ŭškódziać,
„Woś kalí pa jarynié krychu i pachódziać, —
„Na šnurochže mužýckich ― hrécham palawáńnie“.
Tut kóman abazwiécca iz kutká: — „Maspánie!
„Bo j dóraha pan płáciš usialáki škódy,
„Mužykí tamu j rády kalí ŭ aharódy
„Ubiahuć chartý pánski, kałasóŭ dziasiátak
„Utópčuć, pan daš kapu, da jaščé ŭ prydátak
„Mužyčki karbawańca at pána dastánuć:
„Wier, panók! takój spráwaj janý hórdy stánuć,
„Kali…“ Réštu uwáhi kóman choć nia rády,
Nia skónčyŭ, bo pamiéž tam wiasiółaj hramády
Zawiazálisia dziéłam hrómki razhawóry,
Razumnyje hutarki, kryklíwyje spóry.
Tadauš s Taliménaj, wiélmi z siabié rády,
Atčurýliś ŭ kutóčak at céłaj hramády,
Mianiáliś, ta rózumam chłapcá zabaŭláje,
Dziaciuk že krásny słaŭcá ŭzamién wypuskáje. —
Talimény hałasók što raz prycícháŭsia,
Dziaciuk cikun! — uznarók hłuchím prykidáŭsia,
Jon, šépčučy, tak blízka prystáŭ k kabiacinie,
Što líčka zaharéłaś, woś smol na łučýnie;
Hubámi ławíŭ žádna jajé ŭzdoch miléńki,
A wókam chwatáŭ jískry iz haráčaj zrénki,
- ↑ Šwáb ― ŭsio roŭna što niemiec
