Prybadziécca do dwará; zašýtu hłyboka
Wýpare iz škapléra kártu drukawánu,
Dyj ličyć síłu wójśka naródna spisánu,
Čytáje achwicéraŭ prózwišča, jich spráwu
Ŭ jakóm dziéle, druhích śmierć słaŭnu, ci krywáwu.
Tak króŭnyje, pačuŭšy ab swaich nawínu,
Woś adný dziákawali za dóbru wiaścinu,
A druhíje žurýliś, płáča sýna, bráta...
Nia adná tam žáłabu prynimáła cháta. ―
A ŭ akólicy cícha, — žałaść dóbrych pánaŭ,
Čy rádáść, — pieŭny wiéstki dla biédnych ziamianáŭ.
Takím kwastaróm Rabák manicca zdawáŭsia,
Částa jon u kamóry z Sudździój zamykáŭsia,
I ра dóŭhich hawórkach sakrétnych ŭ swiatlícy,
Rassypális wiéstački rozny ŭ akalícy.
Daj kwastar, choć kapturóm ksiandzóŭśkim nakrýŭsia,
Wídna, što u kláštary dóŭha nia nažýŭsia.
Nasíŭ jon znak nad wucham i ŭ baradzíe ránu,
Strałbóju, aśli píkaj jásna napisánu.
Nia tólkaž to pa ránach, zhadáješ pa minie,
Što jon služýŭ žaŭniéram, — móa u čužbinie.
Kali pry słŭžbie Božaj, u hóru z rukámi,
Abiérniacca k naródu, Kab skazáć „Boh z wámi!“
Zdajécca, što to žaŭniér, wýciahšyś strunóju,
Stajíć pred achwicéram s padniátaj strałboju.
I słaŭcá jon swiatýje tak hółaśna prawić,
Woś, báčycca, wajakóŭ u parádak stáwić.
I razkázy lepš wiadzié ab nawínach stáry,
Čym malítwy čytáje ŭ swajóm brawiary[1].
A badziájaś tam da siam, — wiédama pa kwéście,
Částa žywie niadziélku ŭ pawiatówam mieście:
- ↑ Brawijár, — to ksiandzóŭśkaja da malitwy kniha, pisana pa łacini.
