Ciapiér wajawáć móda: — a nam siercá bjúcca,
Szto iznóú ab Palakách hútarki niasúcca.
Jość słáwa! — toż uskréśnie i Reczpaspalíta.[1]
Stánie wółnaść, jak ziamlá wajnój búdzia syta: —
Tólkaż markótna szto jmy rázam nia pracújem,
Ab swaích i wiéstaczki dóbraj nia paczújem.
Ach czakáci! — a siérca rwiécca pa nawinu; —
Ótcze Rabáku! (cicha káże Barnadýnu)
Czuú ja szto iz za Niémna mieú Wásze bumáhu,
Skażý ab wójśku nászym jaku wiéstku błáhu!«
»Niczóha,« — káże cícha Rabák da hramády,
(Wídna szto toj hawórca nia wiélmi byú rády,)
Palityka nudój mnie; — a kali s Arszawy[2]
Hrámatu mieú jakúju, to woś dziéle spráwy
Barnadýnśkaj, — razkázy ab tom nia cikawy,
Josć tut lúdzie, — im nia úsmak hétakije stráwy.« —
Tak káżuczy jon krýwa zirknúú úkutók stółu,
Hdzie maskál Rýkaú wiadzie hawórku wiasiółu.
S saldátami jon blíska dwará mieú kwaciéru,
Dóbry Sudździá i jahó klíknuú na wiaczéru:
- ↑ Reczpaspalíta. — Polsz s Litwóju i Rúśsiu zwáłaś Reczpaspalíta. Dziéle tahó jajé (Pólszu) tak maníli, szto narád byu wółny, práwiusia zákanam, a karól niczóa nia moh zrabíć, szto utóm zákanie nie stajáła, tálka sciaróh sztob lúdzie at tahó zákanu nia atstupáli.
- ↑ Palítyka, — szto dziéjecca u swajóm krái i u zamóryj, jak karali práwiać naródami, — dobraje czy błahoje życció ludziéj pad ioho prauléńniam zawiecca palitykaj.
