Старонка:Pan Tadeusz (1859).pdf/15

Świaciú szlachéćki chóram, kruhóm dziarawiány,
Da na podmurawáńni, — uwiés pabialány; —
Tym bialéjszy, szto tapól, s piéradu i s bóku,
Sciarachłá at síwieru u wósień hłubóku, —
Dom żyły nia wialíki, — czýsty, na pryhládku!
Da zató humnó ważna! — pry niom stażki úżátku
Nia stoúpílis úharúdach, pabáczysz s namiéku,
Wídna szto níúka máci tútka czaławiéku! —
Wídna s hustých kop siéna, szto na sianażátca
Zwiézdaczkami mihájuć; — z soch, szto tam badziácca
Pa szyrókich palétkach, prósta czarnaziómu,
Katóry prylahájuć k bielańkamu dómu,
Uzóranych parádkam aharódnych hrádak,
Szto tam ćwiaciéć dastátak, práúda i parádak. —
Bráma náściaż u búdni dzianiók, czy u świáta,
Káżeć szto hościám ráda haspadárna cháta. —
Iwoś u kałamászca zapráżanaj páraj
Kónikaú nia wialíkich, pry zákrutni stáraj,
Pakazáúsia panóczak wídny, maładziéńki, —
Ablaciéúszy padwórja, pad ganak máléńki
Zajéchaú, wýlez s brýczki, — kóniki, pad płótam.
Szczýpluczy bújnu tráúku, paciáhli k warótam. —