Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/87

За, «гітал», падлу, ды ў ваду!
Парваць-бы ноздры качарэжкай,
Або глузды адбіць даўбешкай;
І ня было-б табе граху:
Забіў, як вош або блаху! —
І дзядзька моцна абурыўся
І разважаць яшчэ пусьціўся:
Ці быў-бы грэх, ці грэх ня быў,
Калі-б падлоўчага забіў?
Міхал, сказаць, крыху баяўся:
Размовы з ім ён спадзяваўся.
А што, як скажа выбірацца?..
Такі пабайваўся, прызнацца.
Бо што-ж? няма дзе разгарнуцца,
Няма, дзе, брат, табе прыткнуцца.
Ды ў той-жа дзень наказ быў даны
Ісьці Міхалу пад буданы
Сачыць ваўкоў. Ну, значыць, квіта!
Прайшла, гарачка і нябыта.
І праўда: ўсё сышло, ні слова.
І нават з ім была, размова,
І гаварыць з сабой даваўся —
Ня тым, зусім ня тым здаваўся!
І ўсе згрызоты нейк адселі,
І ўсе тут йзноў павесялелі
Ды йзноў рабілі свае справы
І для карысьці і для славы.
Цяпер дазвольце вы ўжо мне
Сказаць аб дзедавым чаўне.
Калі казаць пра човен дзедаў,
То трэба ўжо, каб кожны ведаў
Пра, дзеда Юрку хоць-бы змала.
Перш-на-перш Юрка — цесьць Міхала,
А стала быць яго сваяк;
Затым — дзед Юрка быў рыбак.
Ды рыбакі ня ўсе аднакі —
Свае ў іх густы і адзнакі.
Дзед меў да сецей нахіленьне,
А вудзіць — не: ня меў цярпеньня
І ня любіў наогул вуды
І гэтай вудавай маруды,
Бо вуду любяць больш паны