Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/83

Чаму-ж на карк табе ня ўсьсядзе
А трэба, часам, агрызнуцца,
Бо так і будзеш заўжды гнуцца.
— Ого! ты сьмела каля печы,
І праўда: кажаш ты да рэчы.
А ты-б сама, вось, паспытала,
Тады-б ня тое засьпявала, —
Сказаў Міхал крыху сярдзіта: —
І будзе нехаця зашыта,
Твая тут губа, мая міла:
Яго тут права, яго сіла!
Або ты знайдзеш праўду ў сьвеце
Каму пажаліцца, скажэце?
Судзіцца, будзеш з ім? За што-жа?
І хто табе тут дапаможа?
Хіба цябе ён тут трымае?
Служыць гвалтоўна, прымушае?
Ня хочаш службы, ну, палайся,
Бяры манаткі, выбірайся,
Але куды? дзе твой прытулак?
Нагатавалі табе булак?
Каму ты міл, скажы, ў бядзе?
Эх, ня прыхілішся нідзе!
Паскачаш дрозьдзіка, бы скочка,
Калі няма свайго куточка.
А як прачуюць гэта, людзі,
Ад іх адбою тут ня будзе…
Чаму-ж яму не казырыцца?
І вон прагнаць не пабаіцца:
Ты з ім ня зграешся ніколі,
Раз ты прымушан да няволі.
— Ну, й будзе езьдзіць — што за дзіва! —
Калі маўчаць яму цярпліва.
Чаго баяцца? не прагоніць
І горш ужо не запалоніць.
І хто-ж, як ты, на сьвеце служыць?
Аб глупству кожнаму ён тужыць,
Ня сьпіць, ня есьць і ног ня чуе,
У лесе днюе і начуе,
З людзьмі грызешся, як сабака, —
А доля ўсё-ж твая аднака.
Чаго-ж так надта выдыгацца?