Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/73

Ці адшчапенца-курашчупа,
Што й службе тэй ня будзеш рады
І адцураешся пасады.
— Вядома, так, — і Ганна кажа: —
Жыцьцё і сьвет табе завяжа,
Як гад які сюды прыпрэцца;
І няма ведама, дзе дзецца,
Як дапячэ табе часамі,
Хоць ты наймайся батракамі.
— Эх, брат! — махнуў Міхал рукою: —
Мы чулі ўладу над сабою,
А пажывём — яшчэ пачуем,
А тут, хоць як мы ні мяркуем,
Але нічога не даб’ёмся,
Куды ні пойдзем, ні таўкнёмся,
Дабра ніколі ня прыдбаем,
Пакуль свайго кутку ня маем.
— Свайго кутку! сказаць то лёгка,
Ды гэта справа вельмі крохка:
Тут грошай трэба поўна жменя —
Ня наша голая кішэня…
Купі зямлю ды замацуйся,
Купі ты лесу, пабудуйся…
А ў Мікалаўшчыну вярнуцца —
Ўжо лепей тут як-небудзь гнуцца,
Бо там — галда, там шум, цяснота,
І не бярэ ніяк ахвота,
Туды зноў ехаць будавацца,
Дык трэба службы ўжо трымацца,
Пакуль яшчэ трымацца можна, —
Антось зазначыў асьцярожна,
Да дзядзькі маці далучылась,
Ў другі бок мова пахілілась;
І будзе новая тут хата,
Пасада пашаю багата,
Ніхто цябе тут ня сьціскае
І ў твой гаршчок не заглядае,
Сядзець ня будзеш тут бяз хлеба,
А пацярпець, вядома, трэба.
— Так пацярпець! адно цярпеньне
І можа даць табе збавеньне, —
Тут усьміхнуўся Міхал скрыва: —