Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/72

Што й на нагах ён ня трымаўся,
Стагнаў у стружках і качаўся.
— Ой, гвалт, прапаў! ой, дух займае! —
Але ўсё-ж Айзіка пытае,
Які таксама зьеў ня ў меру:
— А што варыць нам на вячэру?
— Ты-б гэта выдыхаў, пражора!
Набраўся так, што й не зсапецца,
А за вячэру ўжо бярэцца —
І так «сяньнік» твой лопне скора! —
Антось да Евеля зьвярнуўся,
А Евель толькі усьміхнуўся
І зараз пеўнем абярнуўся:
Лоп-лоп рукамі. «Ка-ка-рэ-ку!»
Бо даў бог талент чалавеку,
Якім ён часта выслаўляўся,
За што і «Пеўнікам» празваўся.
— Бадай ты спрогся! вось заводзіць! —
Антось са сьмехам адыходзіць,
Пад вусам сьмех яшчэ хавае,
Ідзе, Міхася сустрачае.
Міхась ужо крыху праспаўся,
Ў абход сягоньня ня зьбіраўся.
Другія думкі і настроі
Ўсё не даюць яму спакою:
За кім лясьніцтва застанецца?
Адкуль і хто сюды прыпрэцца,
Пасаду вольную заступіць?
Карціць пытаньне гэта, рупіць.
Антось з Міхалам на сьняданьні
Даюць адказы на пытаньні
І кандыдатаў разьбіраюць,
Адных пахваляць, тых палаюць,
— Вось, каб Галонскі тут застаўся!
За ім-бы, брат, памацкаваўся:
Такі прасьцяк, не падзіманы,
Лясьнічы вельмі-б пажаданы!
— Ды гэта так! — Міхал ўздыхае: —
Але заручкі ён ня мае:
Яго паны не падтрымаюць,
Бо на прымеце іншых маюць.
Такога вышукаюць струпа