Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/62

Ото-ж як выбраўся ён скора!
Яшчэ ня дальш, як пазаўчора,
Са мною гутарыў, сьмяяўся
І аба ўсім мяне пытаўся, —
Міхал гаворыць і ўздыхае.
— Ох, браце: сьмерць не разьбірае
І не глядзіць нікому ў зубы:
Гадзюкаю, брат, з-пад падрубы
Зьнячэўку ўсадзіць сваё джала:
Ці многа жыў, ці жыў ты мала,
Ці ты багаты, ці ты бедны,
Ці ты зайздросны, ненаедны
Жывём, клапоцімся і дбаем,
І ўсе нарэшце паўміраем,
У нейкім згасьнем лятуценьні, —
Сказаў Ксавэры ў засмучэньні.
— Так, гэта так, пане Ксавэры!
Ўжо загатованы паперы
Для часу нашага скананьня
Рукою божага ўзысканьня,
І ходзіць сьмерць, як цень, за намі, —
Сказала Ганна са сьлязамі…
— Ну, я гатоў! — То пойдзем, браце,
Паплачам хоць па сваёй страце. —
Міхал з Ксавэрым вышлі з хаткі.
Сьвітала ўжо. Дзесь каля гаткі
У гэтым досьвітку маўклівым
Крычалі гусі праразьліва,
Нястройным хорам гергеталі
Ды качкі з шумам праляталі,
І кнігаў нёсься плач з лукі.
Ў глыбі лясоў цяцярукі
Ўжо зачыналі свае токі,
Усход віталі агнявокі,
Віталі шчыра і натхненна.
Міхал з Ксавэрым задуменна
Ішлі праз лес, ішлі маўкліва,
І толькі зрэдка сіратліва,
Па слоўку ўроняць два служакі.
— Няма ў нас пана, небаракі! —
Міхал гаворыць. —Так, няма.
Жыві ўдава цяпер сама, —