|
— Міхал! Міхале! о, Міхале! —
Пачуўся голас як бы здаля
Каля зямлянкі ранічкою
І часты стук у шкло рукою.
— Ўставай, Міхале, адзявайся!
А хто там? — Я! хутчэй зьбірайся:
Памёр лясьнічы наш! — Да можа?! —
Міхал ускочыў — моцны божа!
І хто-б мог думаць, спадзявацца!
Ўжо стаў ачуньваць, папраўляцца…
Каб хто сказаў — ня даў-бы веры,
Ды то аб’езчык, пан Ксавэры,
Прынёс навіну гэту смуту!
— Няхай пан зойдзе на мінуту! —
Сказаў Міхал, адмкнуўшы дзьверы.
Чараз парог ступіў Ксавэры,
Вайшоў у хатку і спыніўся,
Бо зразу ў ёй ашаламіўся,
І дальш ня ступіш ні на крок:
Ня хатка — проста катушок,
Няма дзе нават павярнуцца,
Як у сабачай цеснай будцы.
— Сядайце дзе-нібудзь, сядайце!..
Эх, хата наша, выбачайце…
Міхал калодку падстаўляе.
Ўздыхнуў Ксавэры і сядае.
То быў мужчына ўжо паджылы.
— Ах, мой ты божа добры, мілы!
|
