Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/32

Яму уважыў пан лясьнічы.
І сеў Міхал у страшнай дзічы,
Дзе лес адзін, хмызьняк ды поле
Ды ветру посьвісты на воле.
Было зямелькі там валока,
Дзе можна-б моцна і глыбока
Пусьціць карэньні ў грунт, абжыцца —
Было над чым разварушыцца,
Але бязгнойная, пустая
Зямлі валока была тая,
Дзе рос сівец ды пырнік густа,
І дзе спакойна каля куста,
Ляжаў шарак, бо там ніколі
Саха зямлі не баразьдзіла.
Было маркотна і няміла,
У тым пустым, зьдзічалым полі.
Міхал наехаў бяз нічога.
І вось жыві тут, разжывайся,
Хоць сам у соху запрагайся
Ды бяры жонку на падмогу
З трыма малымі хлапчукамі.
Але стаў цьвёрдымі нагамі
Міхал на гэты грунт няплодны.
— Ня плач: ня будзем тут галодны;
Бог дасьць, сяго-таго прыдбаем, —
Дабра якога дачакаем —
Так разважаў ён сваю жонку: —
Жывым ня кінешся ў палонку!
Зямлі — зірні — як скінуць вокам, —
За гаспадарку ненарокам
Міхал на новым месцы ўзяўся;
Каня, кароўку расстараўся,
Завёў сьвіней, дзьве-тры авечкі,
Тымчасам з дому для падмогі,
Саху забраўшы і нарогі,
Антось прыехаў і на грэчку
Узьняў маргоў са два папару.
І ажывіліся амшары,
Запахла сьвежаю ральлёю,
Як-бы сам бог тут над зямлёю
Прайшоў і глянуў міласьціва.
Антось заложна і цярпліва