Антось гаворыць, а ў самога
На, сэрцы стала штось трывожна,
Бо спадзявацца ўсяго можна:
За кожным ходзіць сьмерць сьляпіца.
І дзіўна рэч: цяпер драбніца
Ці проста рысачка якая
Значэньня, сэнсу набывае
І з гэтай сьмерцю сувязь мае.
Ці куры ў хаце сваім дурам
Падымуць часам шурум-бурум:
Ці абярэцца з іх якая
Зьнячэўку пеўнем засьпявае
Для большай важнасьці, вагі:
Ці дзесь крумкач разок, другі
У небе крумкне смутна-глуха;
Ці ў юшках песьню завіруха
Зацягне жаласна, пудліва:
Ці загугукае страхліва
Злы гэты дух, сава-начніца,
Ў кустох альховых над крыніцай,
Гугукне так, што сэрца ные,
Або сабака той завые, —
Ўсё гэта — дрэннае злучэньне,
Праявы страшнай абвяшчэньне,
І тую думку мімаволі
На смерць наводзіць, як ніколі.
А прыдзе ноч. Эх, ноч-цямніца,
Зацятых страхаў таямніца!
Глядзіш у вокны ты варожа
З свайго цямнюсенькага ложа
І за вуглом стаіш тулягай,
Відаць, з нядобраю развагай.
Ў мяртвячых лісьцях зімняй стужы
Стаіўся месячык дасужы,
На шыбах беліць ён палотны,
Такі тужлівы і маркотны.
Міхал ня сьпіць, а боль тупая
Яму пад сэрца падступае.
Няма надзей, няма жаданьня;
Цяпер на сьвеце ўсё дазваньня
Яму няміла, няцікава,
