Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/265

На доўгіх лаўках пажылыя
Сядзяць паны, як-бы сьвятыя,
Багата ўсе яны адзеты,
Чытаюць кнігі ды газэты.
Антось на ўсё глядзіць уважна,
І сам ідзе ён трохі важна,
Крыху асвойтаўся з панамі,
Ідзе, пагруквае нагамі.
Сябры тымчасам сквэр мінулі,
Налева, ўгору павярнулі;
Тут з будкі стораж іх спыняе.
— Куды йдзіцё? — сяброў пытае.
— Куды-ж? на гору, ёсьць вядома.
— А ці Вам правіла знаёма,
Што бязьбілетным ход запынен?
Хто йдзе на гору, той павінен
Білет купіць на права ўходу. —
Сябры спынілісь — грошай шкода;
Ў чупрыны рукі запускаюць,
Аб гэтай справе разважаюць:
За што плаціць? пустая справа…
Але-ж ізноў — зірнуць цікава,
Як там з гары ўсё выглядае.
І дзядзька стоража пытае:
— А колькі той білет каштуе?…
Ніяк ў Вільні не шанцуе!
— Ўсяго шэсьць грошай. Заплацеце,
Тады сабе, здаровы, йдзеце.
— Дзе наша, брат, не прападала:
Каб наша ліха не даждала! —
Гаворыць дзядзька наш разьвязна,
Ў кішэню лезучы адважна.
Сябры білеты пакуплялі
І на гару пашыбавалі.
— Ого, гара! як печ крутая!
І вось чаму дарожка тая,
Бы шрубка, ўецца па-над бокам:
Узьлезь, папробуй, простым крокам!
Ну, брат, гара, аж ногі млеюць! —
Сябры ідуць і весялеюць.
— Ці то яе такая ўрода?
Рукою, мусі-быць, народу