Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/263

У мэдалёх уся грудзіна!
І што за погляд! што за міна!
Ну-ж, і паноў! ня дай ты, божа!
Антось стрымацца ледзьве можа —
Няхай ім дрэннае прысьніцца —
Каб тым паном не пакланіцца.
Ды Верас з дзядзькі тут сьмяяўся:
— Ты не ўважай, што ён убраўся,
Гальштук павесіў і манішку,
А каб разьдзець яго, брацішку,
То пэўна ходзіць без кашулі,
На ланцужку — кусок цыбулі.
Па віду пан і ходзіць панам,
А сьпіць напэўна пад парканам,
Таго й глядзіць, каб што ўварваць…
Такіх паноў — хоць гаці гаць! —
Чым болей дзядзька разглядаўся,
Ён тым мацней тут захапляўся.
Які тут рух і беганіна!
Як зьяюць вокны магазынаў!
І колькі тут дабра, багацьця!
А колькі сьлёз у ім, пракляцьця?
Якія брычкі і карэты!
А для каго ўся роскаш гэта?
Антосю стала чагось смутна.
Ці гэта роскаш так атрутна,
Што голас зайздрасьці ўзбудзіла,
І свой адбітак палажыла?
Ці то пратэст, бунт проціў зьдзеку,
Які пануе тут ад веку
І дзеліць люд на дзьве галіны,
На дзьве няроўныя часьціны:
На багачоў і на, галоту?
Адным — сланяцца каля плоту
Сваіх задворкаў цёмна-брудных
У мысьлях-думках шэра-будных,
Жыць у гразі, хадзіць сьляпымі
Ў імгле пустой і ў едкім дыме,
Цярпець пакорліва, маліцца
І з гэтай доляю гадзіцца,
А ўсе надзеі на збавеньне
І на канец таго мучэньня,