|
— Ну, што-ж? — пытае дзядзька Грышку: —
Хіба дзе выпіць па кілішку
Ды падкрапіпца б мала-мала?
Я з дому ўзяў кавалак сада,
І хлеба ёсьць крышан са мною,
Чаго ён сохне сіратою?
— Падмацавацца-б не мяшала,
Бо ў жываце штось засьпявала,
А нашча чарачку кульнуць —
Усё адно, што ў рай зірнуць. —
Сябры ўстаюць, ідуць спавагу
І на прашпэкт нясуць сярмягу,
Дзе панства ўсякага багата,
Ідзе і едзе, як у сьвята.
І скуль набраліся яны?
І ўсё важнецкія паны,
І так адзеты, так убраны,
Што той Ракоўскі падзіманы —
Няхай яго там возьме боль —
У параўнаньні з імі — ноль!
Ну, проста так, звычайны Лыска:
І не стаяў каля іх блізка!
Зірнеш і ўнікнеш: прад табою
Мо’ князь з графіняю якою!
Так далікатна спацыруюць
І пе гавораць, а варкуюць!
Або спаткаеш гэнэрала, —
Яго ўся Вільня пэўна знала:
|
