Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/259

— Ах, калі ласка, пане Верас!
Скажу вам дзякую яшчэ раз,
Бо покі сам чаго даб’ешся,
То і жыцьця свайго зрачэшся.
— Ну, то хадзі! — Ўстаюць, выходзяць
І па панох вачамі водзяць
І каля століка пустога —
Там ня было цяпер нікога,
Апроч бутэлечкі чарніла,
З шырокім донечкам бяз рыла —
Сябры спыніліся маўкліва.
— Вам што? — пытае іх пачціва
Сам пісарчук. Ён стараваты
І росту нізкага, кашлаты,
І вынік ён перад сябрамі,
Як тая порхаўка часамі
Па цёплым дожджыку з зямлі.
А вось да вас якраз прыйшлі —
Тут дзядзька ўперад выступае
І просьбу ціха выкладае.
— Пастойце-ж трошкі, пачакайце,
А вось вам крэселка, сядайце! —
З стала ён вынуў ліст паперу,
І ўсю пісарскўю манеру
Ён перад дзядзькам выяўляе:
З за вуха ручку выцягае,
Рукою водзіць, нібы піша
І трэ’ свой лоб ды носам чмыша.
Паразважаўшы, для прыкрасы
Пайшоў выводзіць выкрунтасы;
Уважна дзядзька пазірае,
У жмені злот даўно трымае.
— Ну, вось прашэньне і гатова,
Прашэньне — «рэхт!», ну, адно слова!…
Вы, можа, граматны часамі?
— А так, — расьпішамся і самі.
І дзядзька пальцы разгібае,
Бярэ ён ручку і мачае;
Ды граблі-пальцы, як чужыя,
Ці як калочкі дзервяныя,
Пяро трымаюць бокам, крыва
І водзяць ручку баязьліва;