Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/238

З заметна зьніжанаю стольлю
І з павуцьцём па завугольлю.
Паўздоўж сьцяны стаялі лавы:
І печ і сьцены ўсе куравы,
Зямля няроўна, ўся на ямах.
На падваконьні і на рамах
Сьлед чэрваточыны з мецен…
Не, выгляд хаты няпрывецен!
— Сядайце ж, людзейкі-нябогі,
Ды пасілкуйцеся з дарогі! —
Да госьцяў кажа гаспадыня,
Сама Фядосіха, Аксіня.
Яна абрусам стол накрыла,
Гасьцей уважна папрасіла;
А на стале — скаварадзішча,
І скваркі правяць там ігрышча,
Звычай спраўляючы сьвінячы,
І скрозь яешню пар гарачы
Клубкамі коціцца і смыча
І нос прыемненька казыча.
Для завяршэньня ладнай справы
Хадыка вынуў штось з-пад лавы,
І ставіць ён на стол… бутэльку,
Каб акрапіць сваю зямельку.
І вось, як чарка разоў пару
Прайшла ад госьцей к гаспадару,
Тады ўсе разам зашумелі
І праканаліся на дзеле,
Якія людзі яны просты,
Што ашуканства, як каросты,
Цярпець ня могуць і ня зносяць,
Ідуць начыстую і досыць!
Што з першых слоў адны ў другіх
Пачулі блізкіх і сваіх,
А як падводзілі рахункі,
То іх скраплялі пацалункі.
— Я вас люблю! — казаў Хадыка, —
І сам я — менскі гарамыка;
Пасябраваць хачу я з вамі.
Ядзяць вас мухі з камарамі!
І толькі вам, мае браточкі,
Каб не дажыў я гэтай ночкі,