Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/215

І ў задуменьні смутна-мілым
З нябёс блакітных пазіраюць,
Як-бы дарогу выбіраюць.
Раздольле ў лузе, эх, раздольле!
А колькі сьмеху і свавольля
І жартаў, плюскату, штурханьня
Над гэтым Нёмнам у купаньне!
І хіба можна ўжо ўстрымацца,
У час касьбы не пакупацца?
І дзе на сьвеце ёсьць такая,
Як Нёман, рэчанька другая?
Тут хвалі сьветам, срэбралітны,
А беражкі — ну, аксамітны,
На, дне пясочак жоўты, чысты,
Вадою згладжаны, зярністы.
У воду войдзеш — шчасьце раю,
Я шчасьця большага, ня знаю,
Ці знаць яго ўжо ня прышлося,
Як толькі тут, на сенакосе.
А глянь на луг пад вечар, браце!
Увесь, як ёсьць, ва ўсім ахваце,
Па ўсіх грудох аж за дарогу
Устаўлен копамі мурогу;
І так сьвяжуткі копкі тыя,
І так выразны, бы жывыя,
І выгляд кожнае адметны,
Але ўсе разам так прыветны!
Вазы шыбуюць важна, стала,
Бы тых вагонаў рад нагнала.
Павее ветрык — што за пахі!
Мёд разьліваюць тыя гмахі,
Віно найлепшае і ром,
Як плата шчырая касцом.
А вечар чуткі, гутарлівы
Разносіць гоман, сьмех шчасьлівы
І ў сэрцы паліць парываньні
І тчэ красёначкі каханьня.
Ружовы захад повен ласкі,
І ціха зьвісьлі агнепаскі,
Брыжы, тасемкі і каралі;
Адзеньне хмаркі пазьнімалі,
І самі леглі спаць на ночку,