Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/199

Жаваць іх сківіцы ня сьмеюць:
Загнаў пан Сьвіда ім загвоздку,
Як-бы у горла ўсунуў костку.
— Дальбуг, цікава, даен слова! —
Сказаў нарэшце равізовы.
— Гм! як-жа гэта, проша пана? —
Ўсіх зрэзаў Сьвіда нечакана
І верх цяпер над імі мае.
Паноў аж зайздрасьць разьбірае.
— То пан жартуе, як то можна? —
Паны развагу вядуць розна:
Сказаць: салгаў — не выпадае,
Паверыць — веры не хапае;
А паўнамоцны ў здаваленьні,
Як-бы агорнуты ў праменьні,
Навокал горда пазірае
І важна шчокі надзімае,
Як-бы паноў ён і ня бачыць.
— Няхай-жа, пан, то растлумачыць!
— А так, панове: едным стржалам! —
Зноў ткнуў іх Сьвіда як-бы джалам.
Ў канцы дае ім тлумачэньне:
Забіў ваўчыцу на шчаненьні.
Паны — лясьнічы й равізовы —
Як па камандзе, б’юць галовы;
— І як то мы не дагадалісь —
І доўга ўсе яны сьмяялісь.
Назаўтра рана, чуць разднела,
Чуць-чуць на ўсходзе пасьвятлела,
Была кароткая парада,
Каму вясьці якога пана.
«Абы ня гэтага шатана,
Хоць-бы ня мне ўсучылі гада»,
Міхал падумаў аб лясьнічым.
«Абы ня з гэтым паляўнічым»,
Так і другія разважалі,
Пераглядаліся, чакалі.
Але як Сьвіда быў тут глаўны,
А з лясьнікоў найболей слаўны
Міхал даўно ўжо тут лічыўся,
То ён Міхалу даручыўся,
Кржывіцкі Пальчыку застаўся,