Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/168

Эх, вы, гаротныя націнкі!
Над імі Костусь разважае,
І жаласьць хлопца пашыбае.
І ён да хвоек падбягае,
Сьняжок з іх ціха атрасае —
І хвойкі зразу ажываюць,
Ўгару макушы падымаюць,
Сьпярша павольна, бы баяцца,
А потым пойдуць разгінацца.
А хлопчык рады і сьмяецца,
Стаіць з мінуту, ні схісьнецца,
Аддаўшысь нейкім думкам-марам,
Аж б’ецца сэрца яго жарам.
Але пара, пара за дзела!
І ён на рэчку сходзіць сьмела.
Замерла рэчка між лясамі,
Бярозы голымі сукамі
Сплялісь з алешнікам над ёю;
Яліны цёмнай чародою
Навісьлі густа салашамі.
А вось старая дзеравяка
Упала ў рэчку, небараха:
Відаць, што бура палажыла
І мост жывы з яе зрабіла.
А лёд, бы мур сьцямна-зялёны,
Чуць на сярэдзіне падняты,
Ляжыць, цяжэрны і зацяты,
Вартуе ходы ўсе і гоны,
Каб і стрыжэньчык не прабіўся.
І вось тут Костусь прыпыніўся,
На лёд глядзіць, штось разважае
І ў ход тапорык свой пускае.
Лядок закашляў, заіскрыўся,
На срэбра-друзачкі пабіўся;
Ляцяць крупінкі ледзяныя,
Бы ўлетку пырскі дажджаныя,
І чуць апошні лёд зламаўся,
З зямлі клубок вады падняўся
І з шумам коціць поўзьверх лёду,
Пачуўшы волечку-свабоду,
Ўсё большы-большы круг займае…
Але што гэта так сьпявае?