Ну, няжывы — і той прачнецца,
Калі аблава ў нас пачнецца! —
Ідуць ў лес. Антось зараньня
Разьмеркаваў усё дазваньня:
Адкуль, якую зоймуць лаву,
І як вясьці самую справу,
Куды і як зайцоў зганяць,
І дзе ён будзе сам стаяць.
Антось пазыцыю займае,
Шчасьлівых вынікаў чакае,
Калі зайцоў пужнуць няждана,
І трохі чуе ў сабе пана.
Прачнуўся лес ад бразгатаньня,
Ад тога шуму паляваньня:
І крык, і лемент захапленьня,
Гудзе лес зьверху да карэньня.
Дарэктар рвецца на кавалкі,
Зламаў на блясе ўжо дзьве палкі,
Дзярэцца нема, лемянтуе, —
Такі там гвалт — хай бог ратуе!
За пень ён лапцем зачапіўся
І змоўк тады, як паваліўся.
Алесь грыміць скаварадою
І пацяшаецца, гудою,
На ёй вызвоньвае ён штучкі,
Але напільнік выпаў з ручкі,
Зьляцеў у сьнег — і будзь здароў!..
Нідзе ня бачылі зайцоў,
І дзядзьку стрэліць ня прышлося,
Але пачулі ад Антося:
— Забілі зайца, не забілі,
Але-ж, брат, гуку нарабілі! —
|}
