Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/160

Таўкуць калом яго, рыдлёўкай,
За шкурку плаціць тхор галоўкай.
— Вось гэта, Костусь брат, удача! —
І дзядзька рады, чуць ня скача
І гладзіць Таксачку па вушку,
Яе ён лашчыць, як дачушку;
Яна-ж за гэта ласкі слова,
На сьмерць, на ўсё пайсьці гатова;
Вачамі ў вочы так і зорыць,
Віхлястым хвосьцікам гаворыць.
Хоць дзядзька наш не паляўнічы,
Ды меў ахвоту і да дзічы.
І часам, праўда, вельмі рэдка —
Я сам у гэтым буду сьведка —
У лес надумае пайсьці
Зайцоў крыху там патрасьці —
Зайцоў-жа там было багата.
Вось у нядзельку раз ці ў сьвята
Антось рыхтуе паляваньне,
Дае ён хлопцам прыказаньне,
Хоць тыя самі бяз прыказу
Ахвотна годзяцца адразу,
А наш дарэктар асабліва.
У лес зьбіраюцца шумліва,
— Эх, шкода, брат: няма клякотак!
Ну, хоць-бы з парачку трашчотак! —
Гаворыць дзядзька: — ну, нічога,
І так мы зробім шуму многа,
І ўсім зайцом задамо страху! —
Дае дарэктару ён бляху.
— Звані ў яе, бі, чым папала,
Абы мацней яна гучала —
На ўсю сьвяржэнскую Граду!—
Алесю даў скавараду,
Перагарэлую, старую,
Ды нязвычайна галасную.
— Бяры напільнік з рукаяткай,
Бубні ў яе наском і пяткай;
А Кастусю я дам званок,
А ты, бальшун, трубі ў ражон, —
Такое справім мы ігрышча,
Што лес застогне і засьвішча,