І не знаходзіць сваю страту.
З гуменца бацька шусь у хату!
І, не гаворачы нічога,
Рвануўся раптам да малога!
Аж задрыжаў. І ў момант вока,
Ў гары матнуўся пас высока,
І ў тую-ж самую хвіліну
Агнём апёк Алесю сьпіну.
Алесь заенчыў праразьліва,
Упаў і зноў схапіўся жыва,
А дзеці ў плач, ў енк, у сьлёзы,
І ўсе рассыпалісь, як козы;
А бацька, страшны, поўны злосьці,
Алеся лупіць бяз літосьці;
І маці рады даць ня можа —
Так моцна бацька абурыўся.
Даў бог, Ксавэры налучыўся.
— Пакінь, Міхал! пакінь, нябожа!
Апамятуйся! ці так можна?
Насьмерць заб’еш неасьцарожна! —
Прыбег і дзядзька на падмогу,
Насілу вырвалі нябогу.
А бацька сек, пытаў скрозь гнеў:
— Куды «начаткі», гад, задзеў? —
Алесь бяз вопраткі і босы
Бяжыць у сьнег, праставалосы,
За хлеў ён гэша безаглядкі:
— А во яны! а во «начаткі!» —
І мушу я адно зазначыць,
Няхай тут праўду кожны ўбачыць,
Што гэта прыкрае здарэньне
Пайшло яму на паляпшэньне.
|}
