Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/130

Схіліўшы ўдумныя галовы,
Пакуль ня кончылісь прамовы.
— А ты, дарэктар, ведай дзела:
Прыпры іх добра, як вужакаў,
Каб аж заенчыў і заплакаў,
Каб у галовах іх кіпела!
Калі-ж чаго не зразумее,
Або ня ў часе задурэе,
Ці так падыме часам спрэчку, —
Стаў на калені і на грэчку! —
«Ого!» падумалі хлапяты:
«Няўжо дарэктар так заўзяты,
Што будзе права сваё правіць
І на калені што дзень ставіць?
Ну, што-ж? пабачым, памяркуем,
А зьдзеку, кпін не падаруем.
Няхай адно кране за вуха:
Як ён на двор выйдзе, псяюха,
Адзін бяз нас, як цёмна стане?
Тады што скажаш нам, Іване?»
Але навука аказалась
Ня гэтак страшна, як здавалась.
Дарэктар выдаўся мяркоўны
І лепшы нават, як свой кроўны;
Умей з ім толькі пагадзіцца,
Раменным вушкам паддабрыцца,
Ці падшыванку зьвіць на лапаць, —
За вуха ён ня будзе цапаць,
Наадварот: тады ты — дока
І пойдзеш ў лекцыях далёка.
І толькі Уладзя хібіў часта:
Задач ніяк ня браў і — баста;
Як з ім дарэктар наш ні біўся —
Ні з месца, раз ужо спыніўся;
А не — на злосьць яму гаворыць,
А то часамі з ім і спорыць
Ці проста дражніцца, сьмяецца,
І ўзяць за вуха не даецца.
Тады дарэктар адступаўся
І да другога зварачаўся.
Ды толькі вось чым скутак дрэнны:
Міхал быў сам крыху пісьменны