Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/109

Пайшлі ў гумно на спачываньне —
Аддаць мінуту для драмоты.
Прыветна скрыпнулі вароты,
З вясёлым шумам расчынілісь,
Ў гумне мужчыны прыпынілісь.
Ўсяго паўнютка, хвала богу, —
Збажынкі новай і мурогу.
Здавалась, стрэхі і пярылы
Ўсяго трымаць ня мелі сілы,
Бо з двух бакоў над самым токам
Калі на іх ты кінеш вокам,
Сянцо, збажынка навісала.
Тут лугам, полем патыхала,
А на гвазьдзі ў таўшчэрным шуле
Цапы віселі, бы заснулі,
А вілы, граблі і мяцёлкі,
Малацьбітовы прыяцёлкі,
Каля варот адны стаялі —
Таксама працы ўжо чакалі.
— У нас сяголета — сьвяціся!
— Так, дзякуй богу, паджыліся.
— Эх, брат Міхась, была-б то ўласнасьць —
Зямля ўся гэта, сенажаці!…
Чаго-б жадаць тут болей, браце
І лес, і паша, неба яснасьць,
І чысты дух, і рэчка-Нёман…
Куток павабны тут захован!
— Э, каб гэта свая ўлада!
На што-б і лепшая пасада? —
Міхал выразна замаўкае
І торпы вокам акідае.
— Так, брат! падумаць моцна трэба —
Само ня зваліцца нам з неба, —
Каб мець больш поўны свой прыпынак
І мець у ўласнасьці будынак… —
І так яны разгаманілісь,
Што й на салому не лажылісь.
І ўсё-ж ня бацькаўшчына гэта:
Жывеш да часу, з лета ў лета,
А ліха вынікне якое —
Падумаць жудасна пра тое…
Чаго-ж у жыцьці не хапае?