Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/108

Алесь-жа —хлопец і няўпарты;
Ён моўчкі Костусю ківае,
Пайсьці на двор з ім заклікае.
Разблутаць трэба ім пытаньне,
Якое ўжо карціць ад раньня —
Калі, каму, дзе пасьвіць стадка,
— Скажу я вось як табе, братка:
Мы ўдвох з двара пагонім разам
І папасем пад тоўстым вязам.
Калі кароўкі папаўнеюць,
Бакі іх трохі пакруглеюць,
Тады запусьцім на балота.
І… закіпіць у нас работа:
То ты, то я — на перамену!
І дзе я толькі мёд той дзену?
Жывот зрабіць хіба ў дзьве столкі,
Як мех Баландзішын на зёлкі? —
І хлопцы ў згодзе жартавалі
Ды ў лес за рэчку паглядалі.
Пазбыўшы важнае пытаньне,
Чакалі першага спатканьня
З гасьцьмі, якіх сюды наедзе
Мо ўжо хто клыгае з іх недзе.
Малыя дзеці і дзяўчаткі
Вярцеліся больш каля маткі:
То, часам, ёй чым памагалі,
А часам, проста заміналі.
У ўсіх была тут думка тая,
Што дзень сягоньня ня звычайны,
А дзень асобны, рознастайны,
Які ў год толькі раз бывае.
На гэты дзень і сама хата
Была прыбрана зухавата:
Памыты лавы, стол, падлога,
А каля покуця сьвятога
Дзьве сьцены клёнамі убраны:
Абрусам белым стол засланы,
Сьвятых паперам агарнулі —
Яны лагодней нейк зірнулі,
Як-бы ім вельмі падабалась,
Што ім увага, дадавалась.
Мужчыны зараз па сьняданьні