dzieda za saročku, dačka babu za šnuroŭku, sučka dačku za spadničku, kisia sučku za chwościk. Ciahnuć i rukami i zubami, ŭpirajucca nahami; pramučylisia ŭwieś dzień, a repka siadzić u ziamli, jak pień.
Kličuć jany myšku Samahryzku: „Chadzi Samahryzačka, nie lažy, nam rwać repku pamažy.“
Pajšli jany ŭ harod. Uziaŭ dzied repku za zialony čub, baba dzieda za saročku, dačka babu za šnuroŭku, sučka dačku za spadničku, kisia sučku za chwościk, myška kiśku za łapku — jak paciahnuli, jak patarhnuli — wyrwali repku.
Upała repka na dzieda Astapku, dzied Astapka upaŭ na babu Ahapku, baba Ahapka na dačku Hanku, dačka Hanka — na sučačku Haŭku, sučačka Haŭka — na kisiu Lizanku, kisia Lizanka — na myšku Samahryzku, a myška Samahryzka — šuś! u jamku.
Adwažny kazioł.
Žyŭ-byŭ bahaty čeławiek. Było ŭ jaho mnoha ŭsiakaho statku, bykoŭ, koniej, karoŭ, baranoŭ. Mnoha času žyŭ jon spakojna sa swaim statkam; raptam stałosia nieščaście. Panadziŭsia rasamacha[1] u statak chadzić, dy hetki nachrapliwy: prost na wačoch u ludziej zdobyč biare. Što nia dzień, to nowaja škoda: to jahnionka, to žerabionka, a to i karowy niedaličacca. Jak ad biady baranicca?
Wybraŭ haspadar samych dužych i pryhožych žywioł, pa adnym s koždaj admieny: byka, kaniá, barana i kazła i zahadaŭ im stanuć pa darozi, atkul zazwyčaj prychodziŭ rasamacha.
— „Jak pakažecca rasamacha, kaže im, — hladzicie, nie pužajciesia, prosta złodzieju ŭ wočy hladzicie. A jak pačnie jon pytacca, chto wy takije, śmieła atkazywajcie! Ty, byk, kažy — ja kniaź byčačy; ty, koń, chwalisia — ja kniaź konski. I rešta tak sama kažycie. Woł nichaj stanie pieršym, za im koń, paśla baran. A ciabie, bara-
- ↑ Rasamacha — wialiki woŭk, kaniatnik.
