Старонка:Niezabudka. Pieršaja paśla lemantara čytanka (1918).pdf/30

Pierad zimoj.

Skora ů poli zabušuje,
Piesni siwier zapiaje,
Ŭsie darožki zaraŭnuje,
Hurby śniehu naniasie.
Ŭsio zmiešajecca ŭ tumanie
Ŭ biełym popieli śniahoŭ.
Sumna wiecier płakać stanie
Nad budynkam mužykoŭ.

Busieł.

Zimka natchodzić, źwisli tumany, a wiećier krucić i świšče. Na niebie ciomnych chmar karawany…
Busieł uźniaŭsia i zadumany papłyŭ pawolna na ržyšče. Sieŭ i klakoče padniaůšy nohu, dyj žmuryć ciomnaje woka. Peŭnie jon dumku ŭzdumaŭ hłyboka, ŭžo wybiracca ŭ darohu.

Wosieńniu.

Nima wiesialej pary abmałotu! Lohkaja, družna sporycca rabota; ůtoryć jej recho lasoŭ i palej, bytcym kryčyć: — Hej-že chutčej! Hej-že chutčej! — Hołas panadny, kaho jon razbudzie, mabyć, jamu dzień ceły wiasioła ŭžo budzie. Z asieci raspiortaj pára šuhaje, — niechto ŭ piečy ahoń papraŭlaje, a na taku cieni mihciać, dy capy, jak muzyka, treščać.

Prykazki: Ludzi rady letu, a pščoły kwietu. Pakul sonce ŭzojdzie, rasa wočy wyjesć. Swaja strecha, swaja ŭciecha. Što pasieješ, toje i pažnieš.

Maładźba. Cupu-łupu, cupú-łupú, capom snapù.