Гэта старонка не была вычытаная
Дык вось які ты, край,
Прытулак мар і сноў маіх дзяціных!
Стары снуеш ты бай
Пра царскі, панскі „рай“,
Гаротная, знямелая краіна!
Пасечаны лясы,
І толькі хмыз на торфішчы буяе.
Загоны — паясы,
Ні сілы, ні красы, —
На тыя-ж галасы
Звініш зямля заходняя, старая!
І горкім палыном
Павеяла ад песні, ўжо забытай,
Мой родны край і дом
Пад белым пад арлом!
Нядоляю ты цяжкою спавіты.
І я, твой родны сын,
Чужынцам у табе сябе ўжо адчуваю
Прыміж хоць на ўспамін
Нататку з пуцявін —
Жальбу маю аб лёсе тваім, краю!
1935 г.
|}
