wałych fundamentaŭ i padpor. — Nasz narod dahetul zaŭsiody byŭ relihijny, nie wyrekaŭsia nikoli swajej Wiery, nie raz kroŭ swaju za jeje praliwaŭ, — za toje jon datrywaŭ aż dahetul, i nijakija bury jaho nie zmahli. Kali jon i nadali astaniecca wiernym Bohu i Kaściołu i Wieru światuju budzie szanawać jak swoj najwialikszy skarb, — Boh jaho peŭnia nie pakinie i pamoże adwajewać sabie lepszuju dolu!
Biełaruski Narodzie! Scieraży swajej Wiery i swajho sumleńnia!
I takich hazet nielha nam czytać i mieć sztokolwiek z imi supolnaho, katoryja śmiajucca z mowy naszaj i naszaj ziamli, katoryja nijakaj ni majuć paszany dla naszaj hramadzianskaj pracy, starajucca jaje aśmiaszyć i zniweczyć; katoryja dziaciej Biełaruskaj Ziamli, zamiest taho, kab zaachwocić i pawuczyć, jak uziacca da ahulnaj raboty, starajucca tolki zapużać urojannymi strachami i roznymi abiecankami pieraciahiwajuć na swaju staranu; katoryja siejuć ziernia niazhody miż synami adnej Matki — Bielarusi, kab ich asłabić i zwiaści z darohi wialikich abawiazkaŭ służeńnia Baćkaŭszczynie i bratom. — Szczyryja pryjacieli naszaho narodu tak pisać nia buduć, — heta rabota worahaŭ naszych, a z imi, najlepsz i nie zychodzicca.
Dahetul była hutarka ab tym, czaho nam czytać nielha, ciapier słoŭca ab tym, szto treba czytać i jakoje czytańnie nas najlepiej aświecić, pawuczyć i pamoże nam.
Woś zaŭsio najpiersz treba czytać swaju hezetu, wydawanuju ŭ rodnaj zrazumiełaj mowie, dzie apiswajecca rodny kraj i na-
