hich praściaraže ad hetaj — atruty dla duszy.
Ale bywajuć i takija hazety, szto jaŭna nie abrażajuć chryścijanskich uczućcioŭ swaich czytaroŭ, ale patajemna padkopywajuć u czaławieku ŭsie światyja cnoty i zdarowyja zasady. Jany ŭsio tolki ab ziamli jamu hutarku wiaduć, ab jaho cialesnych patrebach, jak bytcam czaławiek byŭ tolki dla ziamli stworany i nia mieŭ nijakich wyżejszych met. Takija hazety czasta-husta nadta szkodny majuć upłyŭ na duszu czaławieka, i dziela hetaho samaho nie można im wieryć i treba saŭsim ich nie brać u ruki. Tyja, szto ich wydajuć, czasta majuć inszuju metu, nie praŭdziwaje dabro swajho narodu. Jany abałamuczawajuć prostych, lohkawiernych czytaroŭ swaich, zwodziać ich abicankami raju na ziamli, prywuczawajuć dumać i rupicca ab ciele, a zabywacca zusim ab Bohu i ab duszy swajej nieśmiarotnaj. — Usie my niraz czuli ewanhelicznaje apawiedańnie ab waŭku, katory, kab nia być paznanym ad pastucha i tym lahczej spustawać aŭczarnik, nadziewaje na siabie aŭczynku. Woś hetak robiać i ludzi, katoryja szyrać hetkija zdradliwyja hazety: jany ŭbirajucca ŭ bliskuczuju adzieżu pieknych abicanak i prostyja ludzi im wieruć, adczyniajuć im naścież dźwiery swajej duszy, zdajecca — ŭsio dobra, — a hladzi! i niespaścierażeszsia, jak tabie stolki szkody narobiać, szto i paprawić trudna!
I dla adradżeńnia narodu takija hazety nia mnoha pamohuć, bo paczynać wialikuju sprawu adradżeńnia biaz Boha., heta toje samoje, szto budawać dom na piasku, biaz try-
