cieło jaje adczuwało nidahody żyćcia i stawałosia sztoraz chwarejszym. Da taho muż jaje zapiŭsia, pabiŭsia, straciŭ zdaroŭje i pamior ni ŭzadoŭhu, Alena astałasia ŭdawoj z dwajma dzietkami. Pracawała jana, jak mahła, kidałasia, biłasia, jak ryba ab lod, kab jakkoleczy sirotkam sztokoleczy sabrać, ale niczoha nie zdaleła zrabić, bo sama słabaja, chworaja, czuć mahła wyżywicca z dzietkami.
Adnak nie bieznadzieiłasia i zaŭsiody wieryła, szto Boh miłaserny ni daść zhinuć pad płotam z hoładu jej samoj i dzietkam sirotam.
A chwaroba cisnuła i cisnuła szto raz horsz.
I pryszoŭ dzień, kali Alena paczułasia zusim nia zdolnaj da jakojkoleczy pracy, zusim chworaj. A ŭ zapasie ni hrasza. I szto rabić? Alena słabymi kaleńniami stała prad swaim abrazikam i hetak maliłasia: „Boże najmiłaserniejszy, biez katoraho woli ani wierabiel z strachi nie zwalicca, ani liścik na drewie nia zsochnie, Ty widzisz maju słabaść i Sam najlepiej wiedajesz, czaho mnie treba, Boże, daj mnie i dzietkam maim toje, szto Sam liczysz najkaryśniejszym.
Maci miłaserdzia, Ty, szto ŭsioczysta możesz wyprasić u Syna, malisia i za nas i wyprasi nam toje, szto sama ŭważajesz za najlepszaje.
