wilenskaha ŭniwersytetu M. Babroŭski, unijacki świaščeńnik i karystajecca žywym biełaruskim słowam u nawučańni narodu až da samaj swajej śmierci.
I Mahnušeŭski z swaim Bachrymam i Babroŭski z swajej nawukowaj pracaj i z swaimi biełaruskimi kazańniami pryčynilisia da genezy, da wytokaŭ i pačatkaŭ sučasnaha nacyjanalna-świedamaha biełaruskaha adradženskaha ruchu. Takim čynam abodwa jany zasłużyli na toje, kab Biełarusy bolš ich šanawali i lepš znali. Z hetkaj metaj pišu ab ich i ja swaju hetuju skromnuju pracu. Dy bolš čym skromnuju, bo badaj ničoha tut čytač nia znojdzie nowaha, aryhinalnaha i niaznanaha; heta praca — heta zbor u wadnu cełaść usiaho taho, što ab Mahnušeŭskim i Babroŭskim užo drukawałasia i što jość paraskidanym pa roznych knižkach i časapisach. U majej-ža hetaj pracy čytač ab henych dwuch zasłužanych dla biełaruskaha narodu asobach znojdzie badaj usie henyja wiestki sabranyja i ŭparadkawanyja ŭ cełaść.
Dumaju, što j hetkaja praca budzie karysnaj: zwyčajny biełaruski čytač zapaznajecca praz jaje z zasłužanymi pačynalnikami biełaruskaha adradžeńnia, a biełaruski student, zamiest pisać swaje akademickija pracy časta susim na čužyja nam temy, zmoža i praz hetuju knižycu zaachwocicca papracawać na niwie rodnaj minuŭščyny.
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_1.png)
