такому чалавеку спатрэбілася рыскаць на краі свету, па гэтай усімі забытай краіне?..
— Так. Калі-б ён астаўся дома, ён дажыў-бы да пачцівай старасці, — згадзіўся Генры.
Яго таварыш хацеў было адказаць, але раздумаў і нічога не сказаў. Замест гэтага ён працягнуў руку ў цемру, якая сцяной насоўвалася на іх з усіх бакоў. У цемры нельга было разгледзець выраза абрысаў; была відаць толькі пара вачэй, якія гарэлі як вугалле.
Кіўком галавы Генры паказаў на другую пару вачэй і на трэцюю. Круг вогненных вачэй звужаўся каля іх стаянкі. Час ад часу якая-небудзь пара вачэй рухалася альбо знікала, з тым каб зноў паявіцца праз секунду.
Трывога сабак расла; раптам, ахопленыя страхам, яны збіліся ў кучу амаль ля самага агню, падпаўзлі да ног людзей і прыціснуліся да іх. У штурханіне адзін з сабак трапіў у агонь; ён завішчэў ад болю і страху, і ў паветры запахла паленай шэрсцю. Ад гэтай мітусні кальцо вачэй на хвіліну трывожна зарухалася і нават крыху адступіла назад, але як толькі сабакі супакоіліся, яно зноў апынулася на ранейшым месцы.
— Вось няшчасце, што ў нас няма патронаў!
Дакурыўшы люльку, Біл дапамог свайму спадарожніку раскласці футравую пасцель і коўдру паверх хваёвага галля, якое ён яшчэ да вячэры накідаў на снег. Генры прамармытаў нешта і пачаў развязваць макасіны.
— Колькі ў цябе асталося патронаў? — запытаў ён.
— Тры, пачулася ў адказ. — А трэба было-б трыста. Я-б ім паказаў, д'яблам.
Ён злосна пагразіў кулаком у бок вогненных вачэй і пачаў клапатліва ўладжваць перад агнём макасіны.
— Калі толькі гэтыя халады мінуць! — казаў далей. Біл. — Вось ужо два тыдні, як стаяць маразы ў пяцьдзесят градусаў. Не трэба было пускацца ў гэтае падарожжа, Генры. Не падабаецца яно мне. Мне неяк не па сабе. Прыехаць-бы ўжо хутчэй, і справе канец! Апынуцца-б нам з табой зараз ля каміна ў форце Мак-Гэры, пагуляць у крыбэдж... Шмат-бы я даў за гэта!
Генры прабурчэў нешта і пачаў класціся спаць. Ён ужо пачаў драмаць, але голас таварыша разбудзіў яго.
