Але гэтыя словы не задаволілі Уідона Скота.
Яму здалося, што Мэт ухіляецца ад прамога адказу.
— Нашы сабакі з ім не справяцца, — казаў далей Скот. — Ён іх усіх перагрызе, і, калі нават я не збяднею канчаткова на адны штрафы, улады ўсёроўна адбяруць яго ў мяне і расправяцца з ім па-свойму.
— Што і казаць, ён сапраўды бандыт, згадзіўся паганяты.
Уідон Скот недаверліва глянуў на яго.
— Не, нічога не выйдзе, — сказаў ён рашуча.
— Нічога не выйдзе, згадзіўся Мэт. — Ды, вам прыдзецца спецыяльнага чалавека да яго прыставіць.
Усе хістанні Скота зніклі. Ён радасна кіўнуў галавой. У надышоўшай затым цішыні было чуваць, як Белы Клык ціха вішчыць, нібы стрымліваючы плач, і абнюхвае дзверы.
— А ўсё-ж здорава ён да вас прывык, — сказаў Мэт.
Гаспадар раптам ускіпеў.
— Ды ну вас к чорту, Мэт! Я сам ведаю, што мне трэба рабіць!
— Я не спрачаюся, толькі...
— Што «толькі»? — перапыніў яго Скот.
— Толькі... — баязліва пачаў паганяты, але раптам адважыўся і загаварыў сярдзітым голасам: — Чаго вы так гарачыцеся? Гледзячы на вас, можна падумаць, што вы самі не ведаеце, што рабіць.
Уідон Скот некаторы час змагаўся з самім з сабой і затым сказаў ужо значна больш мяккім тонам:
— Вы праўду кажаце, Мэт. Я сам не ведаю, што мне рабіць. У тым вось і ўся бяда... Ды не, было-б проста вар'яцтва ўзяць сабаку з сабой, — сказаў ён пасля кароткага маўчання.
— Я з вамі цалкам згодзен, — адказаў Мэт, але словы яго і на гэты раз не задаволілі гаспадара.
— Якім чынам ён здагадваецца, што вы ад'язджаеце, вось, што мяне з панталыку збівае, — нявінным толасам казаў далей Мэт.
— Я і сам гэтага зразумець не магу, — адказаў Скот, сумна паківаўшы галавой.
Затым надышоў дзень, калі праз адчыненыя дзверы Белы Клык убачыў ракавы чамадан, у які гаспадар пакаваў рэчы. Гаспадар і Мэт увесь час адыходзілі і пры-
