гэта сухаземныя акулы. Яны сваю справу лепш нас з табой ведаюць і бягуць за намі зусім не для мацыёна. Пападземся мы ім, Генры. Вось убачыш, пападземся.
— Ты ўжо напалову папаўся, калі столькі гаворыш пра гэта, — адрэзаў Генры. — Хто баіцца лупцоўкі, той ужо напалову адлупцаваны. Можна падумаць, што ты ўжо напалову з'едзены.
— Яны прыканчвалі людзей і лепшых чым мы з табой, — адказаў Біл.
— Ды кінь ты каркаць! Цярплівасці нехапае слухаць!
Генры сярдзіта перавярнуўся на другі бок, здзіў. ляючыся таму, што Біл змаўчаў. Гэта на яго не было падобна, таму што рэзкі ТОН лёгка выводзіў яго з цярпення. Генры доўга думаў аб гэтым, перш чым за снуць, але нарэшце павекі яго пачалі зліпацца, і ён заснуў з такой думкай: «Хандрыць Біл. Трэба будзе яго падбадзёрыць заўтра».
Раздзел трэці
ПЕСНЯ ГОЛАДУ
Па пачатку дзень абяцаў удачу. За ноч не прапала ні аднаго сабакі, і спадарожнікі бадзёра рушылі ў дарогу сярод акружаючай іх цішыні, цемры і холаду. Біл як быццам не ўспамінаў аб змрочных прадчуваннях, якія трывожылі яго мінулай ноччу, і нават жартаваў над сабакамі, калі на адным з паваротаў яны перакулілі сані. Усё змяшалася ў кучу. Перакуліўшыся, сані захраслі паміж дрэвам і велізарным валуном, і каб разабрацца ва ўсёй гэтай блытаніне, прышлося распрэгчы сабак. Абодва нагнуліся над санямі, стараючыся падняць іх, як раптам Генры ўбачыў, што Аднавухі ўцякае убок.
— Назад, Аднавухі! — крыкнуў ён, устаючы з кален і паварачваючыся тварам да сабакі.
Але Аднавухі кінуўся бегчы, цягнучы па снезе пастронкі. А там, на толькі што пройдзенай імі дарозе, яго чакала ваўчыца. Падбегшы да яе бліжэй, Аднавухі натапырый вушы, перайшоў на лёгкі дробны
