рабіў усё мажлівае, каб прымусіць сябе падпарадкавацца ёй.
Рука ўзнялася і зноў апусцілася, лашчачы і гладзячы яго. Так паўтарылася некалькі разоў, але як толькі рука падымалася, дык падымалася і шэрсць на спіне ў Белага Клыка. І кожны раз як рука апускалася, вушы яго прыціскаліся да галавы, і ў горле пачынала клякатаць. Белы Клык бурчэў і бурчэў не сціхаючы.
Гэтым бурчэннем ён папераджаў Скота, што гатоў адпомсціць за ўсякі боль, які той можа прычыніць яму. Хто ведае, калі, нарэшце, выявяцца сапраўдныя намеры бога! У любую хвіліну яго мяккі, унушаючы такое давер'е голас можа перайсці ў гнеўны крык, а гэтая далікатная, ласкаючая рука сцісне Белага Клыка, як ціскамі, і пазбавіць яго ўсякай магчымасці супраціўлення.
Але словы бога былі, як і раней, мяккімі, а рука яго ўсё таксама падымалася і зноў дакраналася да Белага Клыка, і ў гэтых дакрананнях не было нічога варожага. Белы Клык адчуваў двоістае пачуццё. Інстынкт паўставаў супроць такога абыходжання. Яно сцясняла Белага Клыка, і ішло наперакор яго імкненню да волі. І ўсё-ж фізічнага болю ён не адчуваў. Наадварот, гэтыя дакрананні былі нават прыемны. Паступова рука Скота перасунулася да вушэй і пачала асцярожна чухаць іх; прыемнае адчуванне нібыта нават узрасло. І ўсё-ж страх не пакінуў Белага Клыка; ён усё таксама настарожваўся, чакаючы чагосьці нядобрага і адчуваючы папераменна то пакуту, то прыемнасць, гледзячы па таму, якое з гэтых двух пачуццяў атрымлівала ў ім перамогу.
— Ах, каб на цябе чорт!
Гэтыя словы вырваліся ў Мэта. Ён вышаў на ганак з закасанымі рукавамі, нясучы ў руках таз з бруднай вадой, і, збіраючыся выплеснуць яе на зямлю, спыніўся, убачыўшы, як Уідон Скот лашчыць Белага Клыка.
Пры першых-жа гуках яго голасу Белы Клык адско. чыў назад, і раз'юшана зарыкаў на паганятага.
Непахвальна і з пачуццём жалю Мэт паглядзеў на таспадара.
— Выбачайце, містэр Скот, але я бачу, у вас сядзяць па меншай меры семнаццаць дурняў, і кожны арудуе на свой лад.
