Гэта старонка не была вычытаная
i niamoha i prasili, kab pałažyŭ na jaho ruku. Dyk uziaŭšy jaho z natoŭpu ŭbok, ułažyŭ svaje palcy ŭ jaho vušy i splunuŭšy, ślinaj svajej datknuŭsia jaho jazyka. Hlanuŭ u nieba, uzdychnuŭ i skazaŭ jamu: Effeta, heta znača — adčynisia. I adrazu adčynilisia jaho vušy i razviazałasia zaviazka jaho jazyka i jon dobra havaryŭ. Tady zahadaŭ im, kab nikomu nie kazali. Ale čym bolš im zahadvaŭ, tymbolš jany raskazvali i tymbols dzivilisia, kažučy: dobra ŭsio zrabiŭ: i hłuchim zrabiŭ, što čujuć i niamym, što havorać.
(Mar. 7, 31—37).
