havaryć, skazaŭ Symonu: adpłyvi na hłybiniu i zakińcie sieci vašyja na loŭ. A Symon adkazvajučy, pramoviŭ da jaho: nastaŭnik — my ŭsiu noč trudzilisia i ničoha nie złavili, ale na tvajo słova zakinu sieć. I kali heta zrabili, zachapili vialikaje mnostva ryb — až rvałasia ich sieć. I dali znak tavaryšam, što byli ŭ druhoj łodcy, kab pryjšli i pamahli im. Tyja pryjšli i napoŭnili abiedźvie łodki tak, što ledź nie patanuli. Uvidzieŭšy heta Symon Piotra, kinuŭsia da noh Jezusa, kažučy: vyjdzi ad mianie, Panie, bo ja čałaviek hrešny! Bo dziela takoha ŭłovu ryby, jakoha jany dakanali, aharnuŭ jaho vialiki strach i ŭsich tych, što z im byli, a tak-ža Jakuba i Jana, synoŭ Zabedejevych, jakija byli tavaryšami Symona. Ale Jezus skazaŭ Symonu: nia bojsia, adciapier užo ludziej łavić budzieš. I, vyciahnuŭšy łodki na bierah, pakinuli ŭsio i pajšli za im.
(Łuk. 5, 1—11).
