i ŭbačycie mianie, bo jdu da Ajca. Dyk niekatoryja z vučniaŭ jahonych havaryli pamiž saboju: što heta takoje jon nam kaža: chutka ŭžo nia ŭbačycie mianie dy ŭznoŭ chutka j ubačycie mianie i što ja jdu da Ajca? I kazali: što heta takoje, što jon kaža: chutka? Nia viedajem, ab čym havoryć. A Jezus paznaŭ, što chacieli ŭ jaho pytacca i skazaŭ im: ab tym dachodzicie miž saboj, što ja skazaŭ: chutka i nia ŭbačycie mianie dy ŭznoŭ chutka i ŭbačycie mianie. Sapraŭdy, sapraŭdy, kažu vam: vy budziecie płakać i hałasić, a śviet budzie ciešycca; vy budziecie smucicca, ale smutak vaš u radaść źmienicca. Žančyna, kali rodzić, smutak maje, bo pryjšła jaje hadzina, ale kali narodzicca dzicia, užo nia pomnić bolu dziela radaści, što čałaviek na śviet naradziŭsia. Dyk ciapier i vy, praŭda, smutak majecie, ale uznoŭ pabaču vas i budzie radavacca serca vaša i radaści vašaj nichto ad vas nie adymie.
(Jan 16, 16—22).
