jon vyhaniaje djabłaŭ siłaj djabelskaha kniazia Belzabuba. Inšyja-ž spakušvajučy, damahalisia ad jaho znaku z nieba. Ale jon, viedajučy ich dumki, skazaŭ im: kožnaje carstva, padzielena samo ŭ sabie, budzie spustošana i dom na dom zavalicca. Kali-ž i djabał nia ŭ zhodzie sam z saboj, — jak astaicca jahonaje carstva? — bo vy kažecie, što ja siłaj Belzabuba vyhaniaju djabłaŭ. Kali-ž ja siłaj Belzabuba vyhaniaju djabłaŭ, — to čyjej siłaj vyhaniajuć ich syny vašyja? Dziela hetaha jany buduć sudździami vašymi. Ale kali ja palcam Božym vyhaniaju djabłaŭ — saprŭady pryjšło da vas vaładarstva Božaje. Kali mocny ŭzbroiŭšysia ścieraže dom svoj, — u biaśpiečnaści majemaść jaho. Ale kali macniejšy za jaho, napaŭšy pieramoža jaho, — zabiare ŭsio aružža jaho, na katoraje jon spadziavaŭsia i razdaść zdabytak jaho. Chto nie sa mnoj toj prociŭ mianie i chto sa mnoj nia źbiraje, toj raskidaje. Kali duch niačysty vyjdzie z čałavieka, — chodzić pa miascoch biazvodnych, šukajučy supakoju i, nie znajšoŭšy, kaža: viarnusia ja ŭ svoj dom, adkul vyjšaŭ. I pryjšoŭšy, znachodzić jaho vymiecienym i prybranym. Tady idzie, biare z saboj siem druhich duchaŭ horšych za siabie i ŭvajšoŭšy žyvuć tam. I byvaje apošniaja dola taho čałavieka horšaj za pieršuju. I zdaryłasia, što kali jon havaryŭ hetaje, adna žančyna adazvałasia z narodu i skazała jamu: bahasłaŭlenaje łona, što ciabie nasiła i hrudzi, što ty ssaŭ. A jon skazaŭ: peŭnie-ž, ale bahasłaŭlenyja j tyja, što słuchajuć słova Božaha i vypaŭniajuć jaho.
(Łuk. 11, 14—28).
