łaść ab kaściołach usich. Chto chvareje i ja nie adchvareju? Chto horšycca i ja nia mučusia? Kali chvalicca treba — pachvalusia słabaściaj svajej. Boh i Ajciec Pana našaha Jezusa Chrystusa, katory jość bahasłaŭleny na vieki, jon viedaje, što ja nia łhu. Haradničy karala Arety ŭ Damašku ściaroh horad damaščanaŭ, kab mianie złavić, ale praz vakno spuścili mianie ŭ košyku z ściany i hetak uciok ja z ruk jahonych.
Kali pachvalicca treba (choć nie vypadaje), to pierajdu da vidžańniaŭ i abjavaŭ Pana. Znaju čałavieka ŭ Chrystusie, jaki, hadoŭ tamu čatyrnaccać, byŭ uzniesieny až da treciaha nieba; ci ŭ ciele — nia viedaju, ci biaz cieła — nia viedaju, Boh viedaje. I ja viedaju, što hety čalaviek — ci ŭ ciele, ci biaz cieła — ja nia viedaju, Boh viedaje, — byŭ uzniesieny ŭ raj i pačuŭ tajomnyja słovy, jakich čałaviek nia moža vykazać. Hetym budu chvalicca, saboj-ža chvalicca susim nia bubu — chiba tolki słabaściami svaimi. Urešcie, kali ja i zachaču pachvalicca, nia budu nierazumny, bo praŭdu skažu, ale ja ŭstrymlivajusia, kab chto nie padumaŭ aba mnie bolš, jak toje, što bača ŭva mnie, abo što čuje ad mianie. A kab vialikaściaj abjavaŭ ja nia pyšniŭsia, dana mnie zastrema ŭ cieła majo, anieł šatanavy, jaki bje mianie pa tvary. Dziela hetaha trojčy prasiŭ ja Pana, kab mianie asvabadziŭ, a jon skazaŭ mnie: davoli tabie łaski majej: bo siła ŭ słabaści daskanalicca. Dyk achvotna chvalicca budu svaimi słabaściami, kab moc Chrystusa ŭva mnie prabyvała.
(2 Kar. 11, 19—33, 12, 1—9).
