NA DZIEŃ ŚV. STAFANA.
I.
U henym časie Stafan, poŭny łaski i mocy, čyniŭ dzivy i vialikija cudy ŭ narodzie. Niekatoryja-ž z synahohi, zvanaj Libertynskaj, i Cyrenejskaj, i Aleksandryjskaj, i z tych, što byli z Cylicyi i z Azii, spračalisia z Stafanam i nie mahli spracivicca mudraści i Duchu, jaki praz jaho havaryŭ. A čujučy heta, nadryvalisia sercy ich i skryhatali zubami na jaho. Stafan-ža, poŭny Ducha Sviatoha, uhladajučysia ŭ nieba, bačyŭ słavu Božuju i Jezusa, stajačaha pravaruč Boha, i skazaŭ: voś vidžu adkrytaje nieba i Syna čałaviečaha, stajačaha pravaruč Boha. Jany-ž hołasna zakryčaŭšy, pazatykali sabie vočy, i adnadušna kinulisia na jaho. I vykinuŭšy jaho za horad, kamienavali; a śviedki złažyli svajo adzieńnie kala noh dziaciuka, katory nazyvaŭsia Pavał. I kamienavali Stafana, katory maliŭsia i kazaŭ: Panie Jezu, pryjmi ducha majho. A ŭpaŭšy na kaleńni, zakryčaŭ hołasam vialikim, kažučy: Panie, nia ličy im hetaha za hrech. I skazaŭšy heta, zasnuŭ ŭ Panu.
(Ap. Dz. 6, 8—10; 7, 54—59).
