Biełaruskaja kronika. (pierechowywajecca u Wilenskaj publičnaj bibliotecy)..
… honca pošlet. k wielikomu kniaziu witowtu k dorohičyou. što taja dҍła stałasia. i honiec toj najdjet. wielikaho kniazia witowta ou horodnҍ. i kniaź wielikyj witowt za odin djeń z horodna pryžjeniéb k otcu swojemu wielikomu kniaziu kiestouťju. onž rjekł. synu swojemou wielikomu kniaziu witowtou ty mnҍ nie wҍrił. a sie tyi hramoty što zapisalisia na nas. no boh nas ostjerjeh. ino ja wielikomu kniaziu jahajłou ničoho nie wdҍłał. nie rušił jeśmi ni skarbow jeho ni stad. a sam ou mienie ouniatstwҍ chodjať za małoju storožoju. a otčinu jeho witjebsk. krjewo. wsia mҍsta što otjec jeho djeržał, a toje wsie jemou daju ni v́ što nie wstupajusia, a to wdҍłał jeśmi. stjerjeha hołowy świej i počjuł jeśmi što na mienie lichomyślať i kniaź wielikyj jahajło. ouradowałsia
