Гэта старонка не была вычытаная
wiecca — adnak-ža hrech zaŭsiody z
nami astajecca.
Ty doŭha ždžeš zwarotu, my nia
chočam hladzieci, — kali-ž nas kara-
ješ, nia možam ściarpieci.
Pad karaj my hałosim, što błaha
zrabili, — a pa kary zabywajem, ab
čym hałasili.
Kali mieć Twoj nad saboju bačym,
mnoha abiacajem, — jak tolki mieč
schawaješ, słowa nie spaŭniajem.
Kali Ty nas karaješ, prosim źmiła-
wańnia, — jak pierastanieš, iznoŭ pry-
mušajem Ciabie da karańnia.
Pryjmi nas, bolš nia budziem hra-
šyć užo, Boža, — bo kali nie paška-
duješ, sprawiadliwaść Twaja zhubić nas
moža.
|}
|
IV. Zaŭsiody, moj Boža… Zaŭsiody, moj Boža, dziŭlusia Tabie |
