tahdy padyjšli da jaho tawaryšy, jakija čuli hołas, ale nikoha nia bačyli, uziali jaho pad ruki i pawiali & horad, dzie pamieścili jaho u adnym domie. Tam Šawał prabyŭ try dni i try nočy, ničoha nia jeŭšy i nia piùšy, u biazupynnaj malitwie šukajučy ratunku.
A ŭ toj čas žyŭ u Damašku adzin wučań, jaki zwaŭsia Ananijaš. Jamu źjawiŭsia Jezus i zahadaŭ iści da Šaŭła ŭ dom Judy na Prostaj wulicy, bo tam Šawał molicca. Ale Ananijaš adkazaŭ: „Panie, ja čuŭ, što hety čaławiek šmat złoha narabiŭ wiernym u Jeruzalimie i što maje ŭładu ad staršych duchoŭnych brać usich, chto pryzywaje imia Twajo". Jezus skazaŭ jamu: „Idzi, bo jon budzie dla mianie wybranym načyńniem i raźniasie imia majo miž narodami, waładarami i synami Izraila".
Dyk Ananijaš užo bolej nie supraciŭlaŭsia i pajšoŭ da Šaŭła. Tam uzłažyŭ na jaho ruki i skazaŭ: „Šaŭle, bracie, pasłaŭ mianie Pan Jezus, katory źjawiusia tabie ŭ darozie, kab ty prahlanuŭ i byŭ napoŭnieny Ducham światym". I zaraz apała z wačej jaho jakby łuska i jon pačaŭ iznoŭ widzieć, ustaŭ i byŭ achryščany.
Zaraz paśla swajho nawarotu Šawał pajšoŭ u bažnicu i tam pačaŭ nawučać, što Jezus jość Synam Božym i Mesyjašam. Tyja, što słuchali jaho, dziwilisia i kazali: „Ci-ž heta nia toj, katory praśledawaŭ chryścijan u Jeruzalimie i siudy pryjšoŭ pa toje, kab wiazać ich i wieści da staršych duchoŭnych"? A Šawał što-raz adwažniej wystupaŭ pierad žydami i ćwiardziŭ, što Jezus jość Chrystus-Mesyjaš. Tahdy žydy pastanawili jaho zabić, abstawili ŭsie bramy, jakija wiali z horadu i pilnawali dzień i noč, kab nia ŭciok. Ale Šawał dawiedaŭsia ab hetym i ŭnačy byŭ spuščany wučniami ŭ košyku z haradzkoha muru za horad i takim paradkam uciok z Damašku z ruk swaich worahaŭ i skirawaŭsia u Jeruzalim.
U Jeruzalimie jaho spačatku chryścijanie nie chacieli prymać da siabie, ale potym, dawiedaŭšysia ab usim, pryniali jak swajho.
Šawał byŭ rodam z horadu Tarsu, jaki lažyć nad Mižziemnym moram u Malaj Azii. Jaho baćka byŭ faryzej i na faryzeja kirawaŭ swajho syna. Mahčyma, što ŭ Tarsie Sawal atrymaŭ hreckuju i rymskuju aświetu, a dla pahłybleńnia swajej wiedy u Zakonie Majsieja prybyŭ u Jeruzalim i pastupiŭ u škołu žydouskaha wučonaha Hamalijela. Sawał z natury byŭ zdolny, enerhičny i haračy čaławiek, jaki, addaŭšysia jakoj idei, nie škadawaŭ swaich sił, kab jaje prawieści u žyćcio.
Prystaŭšy da sekty faryzejaŭ, jon biare ŭdzieł u kamienawanni św. Ściapana i choć sam, pawodle swaich hadou, nia mieŭ prawa kamienawać (bo byŭ niapoŭnaletni), to prynamsi pilnawaŭ adzieńnia tych, što kamienawali. Paśla swajho nawarotu Šawał staŭsia haračym zmaharom za ideju ŭkryžawanaha Jezusa, katoraha jon hetak mocna praśledawaŭ.
