Śmierciaj swajeju na kryžy Jezus pakazaŭ, što jon jość sapraŭdy čaławiek, i što tak uzlubiŭ świet, što addaŭ za jaho siabie na achwiaru, a ŭskrašeńniem swaim akazaŭ swajo bostwa i swaju boskuju mahutnaść i hetym umacawaŭ apostałaŭ u wiery.
Maliŭsia Jezus da swajho Ajca niobiesnaha na Apošniaj wiačery, kab jaho prasławiŭ ― woś ciapier pryšła časina hetaj sławy. „Chrystus uskros“ razychodzicca radasnaja wiestka pamiž apostalami i wučniami Spačatku niekatoryja wučni nia chočuć wieryć, ale ŭskroššy Jezus zjaŭlajecca im i hetym ućwiardžaje ŭsich u wiery i končyć swajo pasłanstwa tut na ziamli. Paśla ŭskrašeńnia Jezus daje mocnyja arhanizacyjnyja asnowy swajmu Kaściołu. daje wučniam zahad iści i abwiaščać ewaneliju pa ŭsim świecie i ŭzychodzić u nieba.
U hetaj častcy razhledzim Uskrašeńnie Chrystowa i padziei paśla jahonaha ŭskrosu až da Ušeścia ŭ nieba.
U toj hod jakraz u subotu abchodzili žydy swaje Wialikodnyja świata, dyk nichto nie adwiedywaŭ hrobu Chrystusa. Tolki straž, pastaŭlenaja kala hrobu, pilnawała, kab nichto da jaho nia prybliziŭsia.
Raptam, užo pa poŭnačy, ale jašče da ŭschodu sonca, Jezus swajej ułasnaj mocaj pakinuŭ hrob, dzie byŭ pachawany i wyjšaŭ adtul u swaim chwalebnym ciele, nie adwalwajučy kamienia i nia narušajučy piačatak. U hetu časinu zadryžeła ziamla - i woś aniel Božy zyšoŭ z nieba, adwaliŭ kamień ad hrobu i sieŭ na im. A woblik anieła byŭ jasny, jak małanka, a adzieńnie biełaje jak śnieh.
Žaŭniery, jakija ścierahli hrobu, pamleli sa strachu i zrabilisia jak niažywyja. Aprytomniŭšy, jany paŭciekali ad hrobu i pryšli ŭ Jeruzalim. Tam raskazali starejšym duchoŭnym ab usim, što stałasia. Staršyja zyšlisia na naradu i pa naradzie. paklikali tych žaŭnieraŭ i, dajučy im šmat hrošaj, tak ich nawučyli: „Kažecie, što wučni jahony pryšli ŭnačy i, kali wy spali, ukrali jaho. Kali ž heta dojdzie da namieśnika, to my za was zastupimsia i wy nia budziecie karany".
Žaŭniery ŭziali hrošy i zrabili tak, jak ich nawučyli. I razyšłasia hetakaja wiestka pa ŭsim mieście.
Taho samaha dnia, čuć świet, niekatoryja žančyny, jak Maryja Mahdalena, Maryja matka Jakuba (swajačka Jezusa) i Salome pajšli da hrobu z pachnučymi alejkami, kab namascić Jezusa. Idučy jany hawaryli pamiž saboju: „A chto-ž nam adwalić kamień ad hrobu"? Ale pryjšoŭšy, uhledzieli, što ka-
