ju, rostam byŭ bolej, jak čatyry łokci (bolej jak 2 metry). Kožny ranak i wiečar wychodziŭ jon sa swajho abozu i wyklikaŭ Izraelitaŭ da bitwy. "Niachaj adzin z was wydzie bicca sa mnoju — kazaŭ toj asiłak — kali jon mianie zabje, to my budziem wašymi niawolnikami, a kali ja jaho zabju, to wy budziecie nam słužyć". Spałochalisia ŭsie Izraelity takoha wielkaluda i nichto nie adwažwaŭsia wystupić u boj z Goliatam. Hetak Goliat praz 40 dzion wychodziŭ wyzywać Izraelitaŭ da bitwy. Ukancy pačaŭ jon stydzić Izraelitaŭ i dakarać im za ich truśliwaść, pry hetym naruhaŭsia ŭsiakimi sposabami nawat z Boha Izraelskaha.
Jakraz tady pryšoŭ u Izraelski aboz Dawid. Jon prynios swaim bratom jeści. Jak tolki pačuŭ Goliatawa naruhańnie, zapaliŭsia wialikim hniewam i skazaŭ pierad usim narodam, što hatoŭ jści bicca z hetym filistynam. Ab hetym pawiedamili Saula. Saul spačatku nie dawiaraŭ Dawidu, widzieŭ, što jon jašče małady i niepraktyčny ŭ wajskowych sprawach. Ale Dawid adkazaŭ, što niachaj karol nie baicca, jon nastolki silny, što kali źwiary, miadźwiedź abo leŭ, napadali na awiečki ŭ poli, to jon adbiraŭ ad ich, a kali jany kidalisia na jaho samoha, to jon chwataŭ ich za horła i dušyŭ. Pačuŭšy hetaje, Saul zhadziŭsia puścić Dawida proci Goliata, ale zahadaŭ jamu ŭzłažyć na siabie pancyr i ŭsiu zbroju. Dawid uzlažyŭ, ale biaz prywyčki nia moh u hetaj zbroi chadzić, dyk skinuŭ usiu hetu zbroju, uziaŭ z saboju tolki pastyrski kij i puščałku, jakoj puščajuć kamieńni. Wybraŭ z rečki piać hładkich kamienčykaŭ, ułažyŭ ich u torbu i pajšoŭ proci Goliata. Goliat, hlanuŭšy na Dawida, sa złościu skazaŭ: što ty wyšaŭ na mianie z kijom? — Ale Dawid adkazaŭ jamu: ty idzieš na mianie z miačom, pikaj i zbrojaj, a ja jdu na ciabie ŭ imia Božaje. Skazaŭšy heta, Dawid wyniaŭ z torby kamień, ułažyŭ jaho ŭ puščałku i puściŭ u Goliata. Kamień jak strała z wialikaj šparkaściu ŭdaryŭ prosta ŭ łob Goliatu. Goliat upaŭ na ziamlu. Dawid padbieh da jaho, wyniaŭ z pochwy jahony mieč i jaho ŭłasnym miačom adsiek jamu haławu.
Kali Filistyny ŭhledzieli, što najmacniejšy z ich zabity, kinulisia ŭciakać, a Izraelity hnalisia z imi i šmat ich pabili. Paśla hetaha Filistyny doŭhi čas nia śmieli napadać na Izraelitaŭ.
Straciŭšy na wajnie pawadyra abo načalnika, wojska kidałasia ŭros — Daŭniej, kali syp i ŭciakała chto kudy. Hetak było i pa śmierci Goliata. jašče nia znali porachu i strelbaŭ, časta wystupali ŭ boj puščalniki, jakija z ramiennych puščałak kidali ŭ woraha kamieńni abo aławianyja kuli. Mahčyma, što hetakim spraktykawanym puščalnikam byŭ Dawid.
Namaščeńnie haławy aliwaj aznačala ŭ St. Zakonie paświačeńnie. Namaščali tady karaloŭ i archiświataraŭ. P. Jezus časta zawiecca Pamazancam Božym na toj znak, što mieŭ uładu archiświatarskuju i karaleŭskuju. Dyj samo słowa Mesyjaš (pahebrajsku Mašyjah) aznačaje toje samaje, što pamazaniec. A pahrecku pamazaniec budzie Chrystus. Značyć Mesyjaš toje samaje, što Chrystus, a Chrystus toje samaje, što Pamazaniec.
