kroŭ ciakła, ale ničoha nie pamahała. Da samaha wiečara Baal nie pačuŭ ich.
Tahdy Haljaš paklikaŭ narod da siabie, uziaŭ 12 kamniaŭ (bo stolki było pakaleńniaŭ), zbudawaŭ aŭtar, pałažyŭ na ich drowy, a na wierch zabitaha wała. Nawakoł aŭtara wykapaŭ roŭ i zahadaŭ nalić na aŭtar stolki wady, kab až roŭ byŭ poŭny. Potym padyšou da aŭtara i maliŭ Boha, kab Jon uzhlanuŭ na jaho achwiaru i pakazaŭ, što jość praŭdziwym Boham. Jak tolki Haljaš skončyŭ malitwu, zaraz-ža ŭpaŭ ahoń z nieba na achwiaru i spaliŭ usio: i achwiaru, i drowy, i nawat aŭtar. Narod, bačačy taki cud, upaŭ na kaleni i zakryčaŭ, što Boh Izrailaŭ jość praŭdziwym Boham. A tych achwiarnikaŭ Baala pabiŭ, bo zakon Majsieja zahadwaŭ zabiwać falšywych prarokaŭ.
Paśla hetaha Haljaš uzyšoŭ na sam wierch hary Karmelu i prasiŭ Boha, kak pasłaŭ na ziamlu doždž. Boh pasłuchaŭ jaho prośby - i woś, sa starany mora pakazaŭsia spačatku maleńki wobłačak, a potym usio nieba pakryłasia chmarami i pajšou wialiki doždž.
U pahancaŭ byŭ zwyčaj. što pry składanni achwiaraŭ Baalu abo Astarcie ichnyja achwiarniki bičawalisia. rabili sami sabie na ciele nažami narezy abo kałolisia až da krywi - ŭsio heta zatym, kab ichnyja bahi pryniali achwiaru i byli miłaściwiejšyja. Jak nierazumnaja była hetaja praktyka pakazałasia pry achwiary Haljaša. Takoje kalečańnie cieła z pryčyn relihijnych jašče i ciapier wodzicca na ŭschodzie, dzie nia wykaraniła sia pahanstwa.
Za časoŭ Achaba Izrailskaje (Jefremawa) karaleŭstwa imkniecca da sajuzu z handlowaj Fenicyjaj, u katoraj byli słaŭnyja na ŭwieś świet harady: Tyr i Sydon. Hety sajuz prywodzić da žanimstwa Achaba z fenickaj kniazioŭnaj Jezabelaj i da pašyreńnia pahanstwa. U Izrailskim krai pačynajuć kłaniacca Baalu Sydonskamu, jak bažku sajuznaj dziaržawy.
Sajuz z Fenicyjaj byň wyklikany tym, što za časoŭ Achaba dachodzić da wialikaj mahutnaści horad Damašak, stalica Syryi. Damašak šukaŭ wychadu da Mižziemnaha mora, na pieraškodzie stajali Izrail i Fenicyja, jakija ŭładali bierahami hetaha mora i nie chacieli dapuskać tudy Damašku. Bajaźń pierad Damaškam prymušała złučycca Izraila i Fenicyju ŭ abaronny sajuz.
Fenickaja kniazioŭna Jezabel imknułasia da taho. kab Izrail i Fenicyja złučylisia ŭ adnu dziaržawu, ale na pieraškodzie stajali: relihija Izraila i praroki. Zatym jana pačynaje praśledawać i relihiju i prarokaŭ. Muž jaje byŭ zaniaty wajnoju z Damaškam, a jana prawodziła relihijnyja reformy ŭ krai. Reformy hetyja prawodzilisia wialikaj zaŭziataściaj, lilasia nawat kroŭ prarokaŭ, na čale katorych stajali Haljaš i Jelisiej. Zmahańnie končyłasia pieramohaj praŭdziwaj relihii - Jahwizmu, a Jezabel paniasła zasłužanuju karu.
Karol Achab mieŭ u adnym mieście pałac. Kala taho pałacu byŭ winahradnik, jaki naležaŭ da adnaho Izraelita na imia Nabota. Achab zadumaŭ pašyryć swaju majemaść i ŭstroić u hetym winahradniku dla siabie sad. Jon źwiarnuŭsia da Nabota, kab toj pradaŭ jamu swoj winahradnik. Ale Nabot adkazaŭ, što jon nia moža hetaha zrabić, bo prawa Majsieja zabaraniaje pradawać ziamlu, jakaja dastałasia ŭ naśledstwie pa bačkoch. Pačuŭšy hetaki adkaz, Achab mocna za-
